Οι συγγενείς ανωμαλίες αναφέρονται σε “λάθη” , κατά την ανάπτυξη και διαμόρφωση των ιστών του σώματος, που οδηγούν σε αισθητικές ή και λειτουργικές ανωμαλίες.
Ανάλογα με την περιοχή και το είδος του ιστού, έχουμε κρανιοπροσωπικές ανωμαλίες ( κρανιοσυνοστώσεις, κρανιοπροσωπικά σύνδρομα), απλασίες ή υποπλασίες {ωτών π.χ.}, σχιστίες, (όπως το λαγόχειλος , λυκόστομα, κλπ), ανωμαλίες διάπλασης των άκρων ( ελλείματα, συνδακτυλίες κ.α.), του κορμού, του θώρακα ( σύνδρομο Poland, σκαφοειδής ή τροπιδοειδής θώρακας), γεννητικών οργάνων ( υποσπαδίας, επισπαδίας κλπ), αγγειακές δυσπλασίες ( port-wine stains κλπ), κ.α.

Οι επίκτητες οφείλονται σε τραυματισμό, εγκαύματα, αυτοάνοσες νόσους, αφαίρεση κακοήθων ή καλοηθών βλαβών κλπ. Σε αυτές περιλαμβάνονται η αποκατάσταση μαστού μετά από μαστεκτομή, τα σύνδρομα διαμερισμάτων, η αποκατάσταση μετά από αφαίρεση καρκίνων, η αντιμετώπιση ελκών κατακλίσεως σε παραπληγικούς ή τετραπληγικούς ασθενείς, η αντιμετώπιση εκδηλώσεων ρευματοειδούς αρθρίτιδας, νόσου του Dupuytren ( όπου έχουμε ανώμαλη ανάπτυξη ινώδους ιστού που προκαλεί πάχυνση και ρίκνωση της παλαμιαίας απονεύρωσης και αδυναμία χρήσης κάποιων δακτύλων) , κλπ.

Η αποκατάσταση των ασθενών αυτών, τους δίνει τη δυνατότητα να γίνουν λειτουργικά και αποδεκτά μέλη της κοινωνίας και τους προστατεύει από το ψυχολογικό στρες που συνοδεύει την απώλεια της υγείας τους.